İnsan Çürümeye Başladığında

“Adalet insana öyle ya da böyle bir bedel ödetir. Ama insan çürümeye bas¸ladıgˆında adaletin bir önemi kalmaz. Ben çürümemin son noktasındayım ve Allah’ın bana biçtigˆi adalet bu.”

Cinayet büro hareketliydi. Masalardan masalara uçus¸an dosyalar, telsizlerden duyulan anonslar, çalan telefonlar, bitmek bilmeyen sorgulayıs¸lar... Birileri aranıyordu bu masalarda. Dosyalarda resimleri, isimleri, hikâyeleri vardı. Tutulmus¸ tutanaklarda gizliydiler, delil pos¸etlerinde yas¸ıyorlardı. Yakalansalar bile meçhuldüler, gerçegˆin içinde birer gizdiler.

Adalet neydi? Herkes bu dünyada hak ettiğini bulur muydu? Bir cinayet en fazla kaç hayata uzanabilirdi? İnsan ne zaman çürümeye başlardı? Başkomiser Rauf, Taksici Muhsin, Doktor Taner ve diğerleri… Mustafa Becit, ikinci romanı İnsan Çürümeye Başladığında ile çürümenin, en dibe çöküşünün denizinde kulaçlar atıyor.